Η Αριστερά απέδειξε ότι μπορεί να κυβερνήσει

“Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο, δεν ξέχασε ποτέ το κοινωνικό κράτος, την Υγεία, την Παιδεία, τα εργασιακά δικαιώματα“

Δέκα χρόνια από την κυβέρνηση της Αριστεράς. Δέκα χρόνια από τη νίκη των κινημάτων, τη νίκη του δίκιου, τη νίκη ενός λαού που υπέφερε, λοιδορήθηκε, στοχοποιήθηκε, καταπατήθηκε η αξιοπρέπειά του, φτωχοποιήθηκε και έγινε το πείραμα στα χέρια της ντόπιας και της ξένης ολιγαρχίας.

Δεν είχαν υπολογίσει, όμως, σωστά. Η δικαίωση των λαών έρχεται όσο κι αν κάποιοι νομίζουν πως μπορούν να τους ισοπεδώσουν. Θυμάμαι σαν τώρα τις απειλές της πολιτικής ελίτ σε Ελλάδα και Ευρώπη, την προπαγάνδα και την τρομοκρατία των ΜΜΕ στους πολίτες, σε σημείο που να αμφισβητείται αν… θα βγει ο ήλιος σε περίπτωση που αναλάβει τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ!

Η ελληνική κοινωνία όμως, με όχημα τον ΣΥΡΙΖΑ και τη δουλειά που έγινε απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας με μάχες και παρεμβάσεις στη Βουλή, αλλά κυρίως με εκδηλώσεις και δίκτυα αλληλεγγύης για την υπεράσπιση βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων, δεν φοβήθηκε και επέλεξε τον δρόμο της ελπίδας και της πίστης ότι υπάρχει εναλλακτική.

Στις 25 Ιανουαρίου του 2015 η μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν γεγονός. Με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να αποτίει φόρο τιμής στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής αμέσως μετά την ορκωμοσία του συνδέοντας το νήμα των αγώνων και των θυσιών των ανθρώπων της Αριστεράς και των δημοκρατικών πολιτών για την πατρίδα, την ελευθερία, τη δημοκρατία και έναν άλλον κόσμο με κοινωνική δικαιοσύνη και ανθρώπινη χειραφέτηση.

Από τότε έτρεξε πολύ νερό στο αυλάκι. Η παρένθεση που ονειρεύονταν και επιδίωξαν κάποιοι με κάθε μέσο, με το έλλειμα 524 εκατομμυρίων που παρέδωσε η κυβέρνηση Σαμαρά ώστε να μην πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, με τη σε κάθε βήμα ολομέτωπη επίθεση των ΜΜΕ και του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, που ξεβολεύτηκε βλέποντας κάποιους «παρείσακτους» να του «χαλάνε τη σούπα», με τον στραγγαλισμό από το ευρωπαϊκό διευθυντήριο, η παρένθεση αυτή δεν ήρθε…

Η κυβερνητική θητεία ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Απέδειξε ότι η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει και να το κάνει καλύτερα -πολύ καλύτερα- από τη Δεξιά και όλο το σύστημα που τη στηρίζει. Ήταν, επίσης, πολύτιμη παρακαταθήκη για το σήμερα. Και είμαστε περήφανοι γι’ αυτή. Ξέρουμε τα λάθη μας και γι’ αυτό προχωράμε πιο δυνατοί. Ο κόσμος -κι αυτό το τονίζω, γιατί ακούω συχνά να κατηγορείται για το ποιους ψηφίζει- μας έδωσε τρεις φορές την ευκαιρία και αγωνιστήκαμε να την τιμήσουμε.

Αν σήμερα είμαστε μαχητικοί, δίπλα τους, με αυτοπεποίθηση για τις θέσεις μας, με κατανοητό σχέδιο και εναλλακτική, με πολλή δουλειά μέσα κι έξω από τη Βουλή και πάνω απ’ όλα με όπλα το ήθος και τις πολιτικές μας, ο κόσμος θα μας ξαναδώσει τη δύναμη που χρειαζόμαστε για να παίξουμε τον καθοριστικό ρόλο στην προοδευτική διέξοδο που τόσο έχει ανάγκη η χώρα.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, και το πρώτο εξάμηνο και μετά την επανεκλογή της, τον Σεπτέμβριο του 2015, μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο, δεν ξέχασε ποτέ το κοινωνικό κράτος, την Υγεία και την Παιδεία για όλους, την προστασία και την ενίσχυση των εργασιακών δικαιωμάτων. Και, παρά τις αντιφάσεις και τους συμβιβασμούς, μείωσε σημαντικά τις ανισότητες, διασφάλισε και διεύρυνε τα ανθρώπινα δικαιώματα, υπηρέτησε χωρίς εκπτώσεις το δημόσιο συμφέρον, τη διαφάνεια, το Κράτος Δικαίου και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Κι όλα αυτά μακριά από τη λογική του κράτους-λάφυρο αλλά και ενός κράτους ουδέτερου και τεχνοκρατικού, χωρίς ενσυναίσθηση και κοινωνικά αντανακλαστικά.

Τα παραδείγματα, πολλά. Σταχυολογώ από αυτά την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια με την κοινωνία όρθια, την εντιμότητα και τον πλήρη σεβασμό στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, την πολυδιάστατη και οραματική εξωτερική πολιτική, που απέφερε και την εμβληματική Συμφωνία των Πρεσπών, και κυρίως την αγωνιώδη προσπάθεια να μην μείνουν κανένας και καμία πίσω, να μην υπάρχουν «αόρατοι», «απόβλητοι», αποκλεισμένοι στην κοινωνία μας. Την αλληλεγγύη που, στον αντίποδα της ατομικότητας και της κοινωνίας-ζούγκλα της Ν.Δ., μπήκε στην πρώτη γραμμή με νομοθετικές, θεσμικές και κινηματικές παρεμβάσεις. Κι αυτό γιατί και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση είχαμε πάντα την έγνοια μας στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους, που αγωνίζονται για την πρόοδο και την προκοπή. Αυτό που ήταν, δηλαδή, οι υπουργοί και οι βουλευτές της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς, αυτό που μέχρι και σήμερα αποτελεί ταυτοτικό χαρακτηριστικό και δύναμη για τον χώρο μας.

Εξάλλου, την περίοδο 2015-2019 ό,τι περίσσευε από τον δημοσιονομικό χώρο που δημιουργούνταν επέστρεφε στην κοινωνία με κοινωνικό μέρισμα, με υπηρεσίες του κοινωνικού κράτους, με υποδομές και έργα κοινής ωφέλειας σε όλη τη χώρα, με μεγάλη ενίσχυση της Αυτοδιοίκησης σε πόρους και προσωπικό.

Οσο γι’ αυτούς που καλλιεργούν ακόμα το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, σπέρνουν μύθους και δηλητήριο, να ξέρουν ότι θα θερίσουν θύελλες. Είμαστε όρθιοι, ερχόμαστε από μακριά και θα πάμε μακριά και θα κάνουμε τα πάντα γι’ αυτά που αξίζει η ελληνική κοινωνία και της τα ξηλώνουν καθημερινά.

Γιατί, όπως και το 2015, έτσι και τώρα ηχεί δυνατά και πάντα αισιόδοξα στ’ αυτιά μου το «Σαράβαλο» του Γιάννη Αγγελάκα:

«Πού θα πάει, πού θα πάει

τούτη η ρόδα που κολλάει

κι όλο στην αρχή γυρνάει.

Πού θα πάει, θα ξεκολλήσει

κι ο κόσμος σαν σαράβαλο

γι’ αλλού θα ροβολήσει (…)»

https://www.avgi.gr/politiki/499806_i-aristera-apedeixe-oti-mporei-na-kybernisei